Corrie van der Veen over ‘Ode aan Mandela’

Gijs Assmann ‘Ode aan Mandela’

 De kracht van kunstenaar  Gijs Assmann is dat hij zich in zijn beeldend  werk weet te bevrijden van zijn intellectuele bagage. Hij is in staat om vaste tradities in de kunst naast zich neer te leggen of juist nieuw leven in te blazen.  Dat heet vrijheid.

 Hij stelt beelden samen uit totaal verschillende materialen van brons  en bomen, van gips en glas,  van  kurken en knopen om er maar enkele te noemen-  waarmee hij je telkens weer verrast en je vooral  aan het denken zet.   Dat heet verwondering 

 In de tentoonstelling van Gijs Assmann  bij Nouvelles Images staat midden in de ruimte een grote   tent opgebouwd uit kleurige flanellen lappen. Niet wetend wat je te wachten staat, loop je er eerst omheen  en aarzel je nog even om naar binnen te gaan.  … en dan voltrekt zich een wonder. 

 Je betreedt geen tent , maar je waant je in een prachtig  tempeltje waarvan de katoenen kanten kleedjes als vensters het zachte licht naar binnen laten schijnen. Midden in dit kleurige en tegelijk sacrale heiligdom  staat een uiterst krachtig beeld als een ‘Ode aan Mandela.’

 Alle elementen die aan deze wereldwijde bekende  hogelijk gewaardeerde vrijheidsstrijder doen denken, zijn in dit beeld vertegenwoordigd. Je kijkt naar een beeld waarvan de 3 witte benen een wankel evenwicht vormen tegenover de donkerbruine  ruwe boomstam die met volle kracht penetreert in een in wit overhemd geklede figuur.  In het hoofd  van transparant glas met de zachte blauwe kleur lijken de gedachten van de jarenlange strijd versmolten tot verzoening. 

 Een uit de traditie getild beeld, met alle aanwezige ingrediënten die wij er in willen zien. Dat heet intense kunst beleving. 

Corrie van der Veen

9 december 2013